مجازی سازی یک نمونه ی عالی از تکنولوژی های متعددی است که برای بهبود بهره وری در دیتا سنتر ها مورد استفاده قرار می گیرند. پس از آغاز موج مجازی سازی در ذخیره سازی و محاسبات، اکنون توجه ها به سمت مجازی سازی شبکه جلب شده اند. مجازی سازی عملکرد شبکه (NFV) سرویس های شبکه ای مرسوم را در نرم افزار هایی که بر روی دستگاه های سخت افزاری قابل اجرا هستند قرار می دهد. مجازی سازی شبکه به شدت این پتانسیل را دارد تا هزینه ها را بصورت رادیکالی کاهش دهد و زیر ساخت های فناوری اطلاعات را انعطاف پذیر تر، مقیاس پذیر تر و مقرون به صرفه تر کند.

مجازی سازی شبکه

با این حال مجازی سازی شبکه یا Network Function Virtualization شبکه ها را بیش از پیش پیچیده تر می کند و نقاط کور جدیدی به شبکه اضافه می کند که باعث می شود تحت نظر گرفتن شبکه چالش برانگیز شود. در شبکه های عادی از روش هایی مانند انتخاب سیم، جمع آوری اطلاعات شبکه های بیسیم یا SPAN برای تحت نظر گرفتن شبکه استفاده می شود که این روش ها اطلاعات شبکه را به وضوح به نمایش در می آورند و به اصطلاح عملکرد شبکه را مانیتورینگ می کنند؛ اما مجازی سازی این روش ها را تحت تاثیر قرار می دهد. بیایید به برخی از نقاط کور جدیدی که پس از مجازی سازی در شبکه ایجاد می شود بنگریم:

در اولین نگاه متوجه می شویم که به علت عدم وجود دیوایس های فیزیکی شبکه سیمی وجود ندارد که آن را انتخاب کنیم تا اطلاعات را در اختیار ما بگذارد. در شبکه ی مجازی توابع شبکه مجازی بر روی سرور محاسبه و اجرا می شوند و این کار دیگر در گره های شبکه فیزیکی مانند روتر ها، سوئیچ ها یا فایر وال ها انجام نمی شود. در شبکه های مجازی، شبکه تنها برای برخی از توابع خاص قابلیت نمایش و پاسخگویی دارد و این یعنی شما نمی توانید روند اجرای توابع و عملکرد آن ها را بصورت کامل زیر نظر بگیرید؛ این موضوع هنگام رخ دادن مشکلات جدی می تواند به ایجاد مشاجره در تیم ها IT منجر شود، زیراکه شناسایی مشکل و منبع آن در شبکه ی مجازی بسیار سخت است.

انتقال اطلاعات از یک شبکه مجازی به یک شبکه فیزیکی باعث افزایش مقدار ترافیک مصرفی می گردد و پهنای باند شبکه را که گران قیمت است هدر می دهد و همچنین باعث تاخیر در ارسال می شود. برخی از سازمان ها از این امر چشم پوشی می کنند و این موجب بالا رفتن ریسک در تجارت می گردد.

علاوه بر این ها، مجازی سازی می تواند مشکلاتی در مقیاس عظیم ایجاد کند. به عنوان مثال، در صورت درخواست یک سرویس در بانکداری آنلاین یا برقراری تماس تلفنی زنجیره ای از توابع و دستورات شروع به اجرا می کنند و هر یک از این توابع می تواند در ماشین های فیزیکی مختلفی انجام شود، حال اگر این توابع مجازی سازی شوند و مشکلی در روند اجرای یکی از آن ها رخ دهد عیب یابی و تعمیر بسیار سخت تر می گردد و عملا شرکت را متحمل هزینه های زیادی می کنند.

بدون قابلیت شناسایی و زیر نظر گرفتن، مجازی سازی شبکه به امری کم بازده تبدیل می شود و استفاده از آن حتی می تواند به شروع از دست دادن درآمد و مشتریان منجر شود. راه حل چیست؟ در ادامه ی مقاله چند توصیه و راهنمایی برای افرادی که در مجازی سازی شبکه شان مصمم هستند آورده شده است:

بهترین راه برای جلوگیری از ایجاد مشکلات در شبکه های مجازی استفاده از ابزار های ارائه دهنده ی دید مجازی (مانند NPM) در کنار یک شبکه مجازی و در ماشینی مشابه در حالت 1:1 است.

همواره از هزینه های ذخیره سازی و انتقال اطلاعات آگاه باشید و آن ها را در هنگام استفاده از برنامه ی SaaS کنترل کنید. در نگرشی مثبت، این موضوع می تواند به تیم ها کمک کند تا به اطلاعات وسیعی دسترسی یابند که به آن ها این اجازه را می دهد تا از یادگیری ماشین استفاده کنند تا رفتار کاربران و خدمات مورد نیازشان را پیش بینی کنند.

زمانی می توان قابلیت مانیتورینگ شبکه را مطلوب نامید که بتوان زیر ساخت های درحال اجرا را تحت نظر گرفت. این قابلیت زمانی اهمیت می یابد که شما به اطلاعات حیاتی مانند ترافیک در حال استفاده و آنالیز فوری آن ها نیاز داشته باشید. ترافیک ورودی و خروجی به شبکه می تواند از طریق روش های مختلف محاسبه و مانیتورینگ شود. برای مانیتورینگ کردن ترافیک ورودی و خروجی می توان از متد های NPM و سایر ابزار های مجازی استفاده کرد.

مجازی سازی شبکه یک چالش جدید برای تحت نظر گرفتن شبکه و امکان دید آن بوجود می آورد. اگر شما قصد افزایش بهره وری شبکه تان را دارید و می خواهید نقاط کور را از بین ببرید تا یک شبکه مجازی با عملکرد مطلوب داشته باشید، باید برنامه ای کامل و از پیش تعیین شده برای تحت نظر گرفتن آن داشه باشید و تمامی ورودی ها و خروجی های آن را کنترل کنید. این امر می تواند شما را به ارائه دهنده ی خدمات با کیفیت بالا تبدیل کند.