به طور کلی، سیستم عامل های مبتنی بر Microsoft Windows اگر چنانچه بگونه ایی پیکربندی شده باشند که تنظیمات مرتبط با پروتکل TCP/IP را از طریق DHCP دریافت نمایند، در صورت در دسترس نبودن سرور DHCP می توانند به صورت خودکار، به خود یک آدرس IP اختصاص دهند.
این قابلیت می تواند در دو سناریو مفید واقع شود. سناریوی اول آنست که در شبکه مورد نظر سرویس DHCP برای مدتی در دسترس کلاینت های موجود در شبکه نباشد و سناریوی دیگر آنست که سرور DHCP در شبکه مورد نظر نصب و پیکربندی نشده باشد. با استفاده از این قابلیت می توان مانع از قطع ارتباط کلاینت ها در صورت در دسترس نبودن سرویس DHCP شد. همچنین می توان از آن در شبکه های کوچک نیز استفاد کرد.
نکته 1: در استانداردهای جهانی، رنج آدرس 169.254.0.0 الی 169.254.255.255 برای این قابلیت کنار گذاشته شده است. بدین ترتیب می توان اطمینان حاصل نمود که این آدرس ها با آدرس های معتبر اینترنتی تداخل پیدا نخواهد کرد.
نکته 2: این قابلیت به صورت پیش فرض در تمامی سیستم عامل های مبتنی بر Microsoft Windows فعال می باشد. هنگامی که بنا بر دلایلی که در بالا به آنها اشاره شد، یک کلاینت IP آدرسی از رنج ذکر شده‌ی فوق به خود اختصاص می دهد، می تواند با دیگر کامپیوترهای موجود در subnet خود ارتباط برقرار نماید. توجه داشته باشید که در این حالت می بایست کلاینت های مورد نظر با استفاده از این قابلیت و یا به صورت دستی، به خود یک آدرس IP در رنج ذکر شده اختصاص دهند.
چگونه می توان فهمید که آیا یک کلاینت از طریق قابلیت APIPA به خود آدرس IP اختصاص داده است؟
می توان با استفاده از دستور ipconfig /all فهمید که آیا یک کلاینت از طریق قابلیت APIPA به خود آدرس IP اختصاص داده است. به مثال زیر نگاه کنید:
همانطور که در مثال بالا مشاهده می نمایید، عبارت Yes برای Autoconfiguration Enabled انتخاب شده است و همچنین آدرس IP اختصاص داده شده در رنج آدرس های متعلق به این قابلیت می باشد.
چگونه می توان اطمینان حاصل نمودن که آدرس IP اختصاص داده شده توسط یک کلاینت به خود، توسط دیگر کلاینتی انتخاب نشده باشد؟
و اما چند نكته در ارتباط با روش آدرس دهی APIPA :
- زمانی كه يك سرويس گيرنده پاسخ مناسبی را از سرويس دهنده DHCP دريافت ننمايد ، پس از مدت زمان كوتاهی يك آدرس تصادفی را از شبكه دريافت می نمايد .
- با توجه به اين كه سرويس گيرنده به صورت كاملا” تصادفی يك آدرس IP را انتخاب می نمايد ، همواره اين احتمال وجود خواهد داشت كه يك كامپيوتر آدرسی را انتخاب نمايد كه قبلا” توسط كامپيوتر ديگری استفاده شده باشد . برای حل اين مشكل ، پس از انتخاب يك آدرس IP توسط سرويس گيرنده ، يك بسته اطلاعاتی broadcast شامل آدرس IP توسط سرويس گيرنده در شبكه ارسال و بر اساس پاسخ دريافتی ، در خصوص نگهداری و يا آزادسازی آدرس IP تصميم گيری می گردد.
- اطلاعات ارائه شده توسط APIPA ، يك آدرس IP و يك Subnet mask می باشد و ساير اطلاعلاتی كه عموما” توسط سرويس دهنده DHCP ارائه می گردد را شامل نمی شود . مثلا” با استفاده از APIPA نمی توان آدرس gateway پيش فرض را در اختيار سرويس گيرندگان قرار داد . بنابراين مبادله اطلاعات محدود به كامپيوترهای موجود در يك شبكه محلی كوچك می گردد كه تماما” دارای فضای آدرس دهی شبكه 0 . 0 . 254 . 169 می باشند . در صورت نياز می بايست ساير اطلاعات لازم در ارتباط با پيكربندی پروتكل TCP/IP به صورت دستی مشخص گردد.
- سرويس گيرندگانی كه از APIPA استفاده می نمايند به صورت ادواری و در بازه های زمانی پنج دقيقه ، شبكه را به منظور وجود يك سرويس دهنده DHCP بررسی می نمايند . در صورتی كه سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، سرويس گيرنده يك درخواست را برای وی ارسال و اطلاعات مربوط به پيكربندی TCP/IP را از آن دريافت می نمايد .
- پتانسيل استفاده از APIPA به صورت پيش فرض بر روی تمامی نسخه های ويندوز فعال می باشد . برای غيرفعال نمودن آن می بايست تنظميات ريجستری را تغيير داد:
– اجرای برنامه Regedit
– يافتن كليد زير بر اساس نام در نظر گرفته شده برای كارت شبكه :- ايجاد يك DWORD Value ( نام آن IPAutoconfigurationEnabled و مقدار آن صفر در نظر گرفته شود )
– در صورتی بر روی كامپيوتر چندين آداپتور موجود است ، می بايست مراحل فوق برای هر يك از آنان تكرار گردد .
عالی بود ، ممنون